Sannar skáldsögur

Núna er verið að flytja þátt sem var frumfluttur sl. laugardag á rás 1 í Ríkisútvarpinu (ruv.is) um Fjalla-Bensa, sögupersónu Gunnars Gunnarssonar sem hann byggði á Benedikt Sigurjónssyni, Mývetningi, sem stjúpfaðir minn talaði um sem Bensa Sigurjóns. Og annar þáttur var um Bensa á sunnudagsmorguninn var. Í þættinum núna er Arngrímur Geirsson, kennari og bóndi í Álftagerði, að ræða um Bensa, sannleiksgildi Aðventu og segir frá því þegar frændi Bensa þýddi bókina úr dönsku (sem hún var skrifuð á) og því þegar hann sagði "nú lýgur hann" [Gunnar]. Arngrímur þekkti Bensa á sínum tíma þegar Arngrímur var barn.

Benedikt í sögu Gunnars er ekki sama persóna og Bensi Sigurjóns; Gunnar bjó hins vegar til listaverk eftir að hafa heyrt um eftirleitir Bensa. Hugsanir sögupersónunnar Benedikts eru þó trauðla hugsanir Bensa Sigurjóns, eins og jafnvel mátti skilja á sunnudagsþættinum. Framtak Skúla Björns hjá Gunnarsstofnun um að fara á eftirleitarslóðir er aftur á móti afar skemmtilegt framtak. Þessar eftirleitir voru miklar þrekraunir og stjúpfaðir minn, Jón Þorláksson bóndi á Skútustöðum, sagði mér margar sögur úr þeim. Arngrímur sagði eina þeirra.

Fyrir jólin kom út annað listaverk byggt á sannsögulegum atburðum, Rimlar hugans, eftir Einar Má Guðmundsson, ástarsaga Einars Þórs og Evu. Hvað af þeirri er sögu eru sagnfræðilegar staðreyndir og hvað af því er skáldskapur, sannur skáldskapur, veit ég ekki. Sagan er hins vegar ótrúlega spennandi saga og gefur eiginlega ekkert eftir helstu spennusögunum fyrir en er þar fyrir utan fallega ástarsaga. Sannar skáldsögur eru sá búningur sem góður rithöfundur gefur atburðum sem gerðust.

Athugasemdir

[Anna Karlsdóttir, 29.12.2007 kl. 13:18]

Sæll Ingólfur! 

Gaman, ég hlakka til að lesa rimla hugans.

Haha Af því varst að spyrja mig út í ættfræðina um daginn og er svona ægilega ófróð um, þá veit ég allavega að ég á ættir mínar að rekja til Fjalla Bensa. En ég veit líka að forfeður mínir fluttu búferlaflutningum væntanlega úr Loðmundarfirðinum eða Mjóafirðinum og enduðu á Mývatni, allavega um stund. Einhverjir forfeður bjuggu á Kráká sem ég held að sé löngu farið í eyði og þannig skapast tengslin við Kálfaströnd. Jaja, maður er alltaf að læra meira um upphaf sitt.

[Eyþór Árnason, 29.12.2007 kl. 23:36]

Mamma gekk einu sinni úr rúmi fyrir Fjalla-Bensa og Sigurð Lúter. Það var víst skemmtileg sögustund í stofunni í Skógarseli það kvöldið. Gleðileg jól frændi.

[Ingólfur Ásgeir Jóhannesson, 30.12.2007 kl. 08:33]

Takk fyrir innlitið, Anna og Eyþór.

Kráká: Krákárbakki? Þannig að þú verður alltaf meira og meira Mývetningur ...  Þegar safnið var rekið heim af afréttinum var alltaf borðað nestið á Krákárbakka. Að vísu var ég oft í smölun vestur í Bakkamýri og komst ekki langa stund í nestið.