Risahvönn og skógarkerfill í kjölfar lúpínunnar

Í nágrenni Reykjavíkur eru sumar heiðanna gráar af fölnandi lúpínublómum þegar líða tekur á sumarið; hún hefur útrýmt hinum viðkvæma melagróðri sem þar var. Í þessari frétt kemur fram að lúpína búi til góðan jarðveg fyrir risahvönnina, og mér sýnist skógarkerfillinn einnig vera að stinga sér niður í nágrenni Reykjavíkur og annars staðar þar sem lúpínan hefur verið ofnotuð.

Í grein eftir Einar Þorleifsson á hugsandi.is kemur fram að lúpína hafi fyrst verið "flutt til Íslands árið 1946 af Hákoni Bjarnasyni skógræktarstjóra. Alaskalúpína (Lupinus nootkatensis) vex villt í Alaska þar sem hún er víða algeng á áreyrum. Hákon flutti hana upphaflega til landsins í landgræðslutilgangi enda var uppblástur og jarðvegseyðing á þessum árum í algleymingi. Sem betur fer hefur gróður náð sér á strik á síðustu árum eftir að sauðfé fækkaði mikið síðustu tvo áratugi. Þannig að víða eru rofabörð að falla saman og örfoka melar að gróa upp með innlendum gróðri en ber þá vanalega mest á holtasóley, krækiberjalyngi og beitilyngi. Lúpínan er sennileg sú jurt innflutt sem helst getur talist vera ágeng á íslenskt gróðurríki ..."

Og viljum við land með skógarkerfli og risahvönn? Eða viljum við vernda fjölbreytileikann í náttúrunni - þar með talinn viðkvæma melagróðurinn? Ég vil hið síðarnefnda - og að ræktun lúpínu sé stillt í hóf.

Risahvönn ógnar

Athugasemdir

[Helgi Jóhann Hauksson, 11.9.2009 kl. 14:15]

Lúpínan ræktar sig að mestu sjálf og er búin þeim einstaka eiginleika að henni fylgir í sambýli dreifkjörnungur sem bindur köfnunarefni og gerir þannig snauðan og ófrjóan jarðveg að bestu gróðurmold.  Þrátt fyrir allt víkur svo lúpína þegar jarðvegurinn er orðinn öflugur og frjór fyrir aðrar tegundir, grös og ekki síst trjágróður sem svo bindur jarðveginn afar vel.

Eftir það mikla ójafnvægi í hinni lifandi náttúru sem landnám mannsins með búsmala sinn skapaði á Íslandi er ekkert nema eðlilegt að lífríkið og einstakar tegundir taki stórar sveiflur í bata sínum og uppsveiflu hinnar lifandi náttúru. Engin rök eru fyrir því að tegundir deyi út vegna þessa enda þær sem eftir lifðu þær harðgerðustu og hafa lifað af ísaldir, hvað þá annað. Útbreiðsla jurta breytist stöðugt en ekkert bendir til að jurtir sem hér hafi lifað af ísaldir eigi ekki alltaf sitt skjöl einhversstaðar, en náttúran finnur sjálf nýtt jafnvægi með stórum hægfara sveiflum. - Lúpínan er lífríkinu afar gagnleg vegna köfnunarefnissöfnunar sinnar í jarðveginn, þó finna megi eftir smekk manna andmæli gegn henni.

[Ingólfur Ásgeir Jóhannesson, 11.9.2009 kl. 16:04]

Takk fyrir innlitið, Helgi